خداوندا!

چه سخت است انسان بودن و ماندن در این دنیا و چه رنجی می کشد آن کس که انسان و از احساس سرشار.

شبست و قایقم بشکسته و دریاست طوفانی

ز هر موجی بگوشم میرسد بانگ پریشانی

ره منزل نمی دانم ز غوغای گرفتاری

چو مرغی آشیان گم کرده در شبهای بارانی

لبم می خندد و دل در حصار سینه می گرید

ببین در بر ق چشمم آشکارا اشک پنهانی

تو شبها نیستی با من که با خود عالمی دارم

گهی از فیض مدهو شی ، گهی از سکر حیرانی

به سا حل کشتی ما را برد لطف خدا، ورنه–

هزاران ناخدا گم شد ،در این دریای طو فانی